فرا رسیدن ایام شهادت حضرت فاطمه الزهرا(س) تسلیت باد.

حضرت فاطمه(س) الگوی جاودانه زنان عالم:
بى‏شک خلقت حضرت فاطمه پاسخ غیرتمندانه دستگاه آفرینش به تحقیر تاریخى زن و پاسخى جاودانه به چگونگى جریان یافتن زنانگى در متن حیات بشرى است.
آفرینش و زندگی فاطمه این نکته را به اثبات رساند که مى‏توان احساسات و انعطاف زنانه را با شعور و درایت حماسى پیوند زد؛ مى‏توان از محیط خانه منشا تحولات اجتماعى و تاریخى شد؛ مى‏توان در محراب عبادت با ملک همنوا گردید و از آنجا، پاى به مسجد گذاشت و بلاغت را در ادبیات سیاسى و فرهنگى به اوج رساند؛ مى‏توان اوج اقتدار زنانه را در خضوع به همسر، پرورش فرزند، خانه‏ دارى هدفمند،توجه به علم و معرفت و حضورموثر در مهم‏ ترین عرصه‏ هاى حیات سیاسى و اجتماعى، تعریف کرد و عمر کوتاه زندگى مادى را تا همیشه تاریخ جاودانه ساخت.

‏ اخلاق فاطمه(س):
آن حضرت دارای خلق کریم، نفس شریف، محسنات ستِرک، سرعت فهم، بینش دقیق، بزرگواری بی‌حد و فضایلی درخشان بود.از خلق و خویی ملایم و مهربان با سعه صدر و تحمل بسیار برخوردار بود و آن را با سکینه و وقار و مدارا و متانت و عفّت و تقوا می‌آمیخت. او در دوران حیات پدر طلایه‌دار عزّت بود، بر زبانش جز سخن حق جاری نشد و جز از سر صدق و راستی سخن نگفت. رازداری، وفای به عهد، نصیحت صادقانه و عذرپذیری و گذشت از بدی‌ها، صدق در گفتار، صدق در نیت، صدق در وفا از خصال خجسته او بود. فاطمه در بلندای قلّه عفاف و تقوا و پاکی دامن و حجب و حیا و متانت و وقار قرار داشت. فاطمه(س) نمادی از حیا بود که به او مُثل می‌زدند: حیا شاخه‌ای از ایمان است، حیا خصلت صالحان و زیور دوشیزگان پارسا و آراسته است.

شهادت حضرت فاطمه(س):
ایام فاطمیه و سالروز شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها) یادآور بزرگترین جنایت تاریخ در حق آل الله است؛‌ظلم و ستمی که شیون افلاکیان را در آورده و ناله ملائک را در پی داشته است.
 در خصوص تاریخ دقیق شهادت حضرت صدیقه فاطمه(س) بانوی بزرگواری که در راه اثبات و دفاع از حق و مقام ولایت به شهادت رسید، روایات مختلفی وجود دارد. بنابراین روایات، هفتاد و پنج روز پس از رحلت پیامبر(ص) یعنی سیزدهم تا پانزدهم جمادی الاول ایام فاطمیه اول و بنا به روایت دیگر نود و پنج روز پس از رحلت پیامبر(ص) یعنی سوم تا پنجم جمادی الثانی ایام فاطمیه دوم خوانده می شود.

شب شهادت حضرت فاطمه (س):
  تمام فرشته های هر هفت آسمان، امشب همچنان که میگریند، با درخشان ترین ستاره ها، گنبد سبز را زینت می دهند و راهی می سازند، مفروش و نورانی، که از زمین به عمیق ترین و نورانی ترین نقطه لاجورد کشیده شده است.
اما در خانه گلین و محقر علی(ع) بساط سوگواری رونقی دو چندان دارد. علی با قلبی آکنده از اندوه، خاطرات روزهای با زهرا بودن را از نظر می‌گذراند و غریبانه می‌گرید. گاه گذشته را می‌کاود و گاه چشم دل به آینده خیره می‌کند. آینده‌ای که باید بی حضور زهرا از میان حوادث، ناچار عبور کند.
و اما یتیمان زهرا(س) در کنار پیکر مادر مویه کنان هر یک به زبانی با مادر خویش نجوا می کنند.
حسن ( ع ) ، خود را روی بدن مطهـر مادر انداخـته و صورتـش را می بوسید و می گفت : " مادر جان ! پیش از آنکه جان از بدنم بیرون رود ، با من سخن بگو ." 
حسین (ع) ، پای مادر را می بوسید و می گفت : " مادرجان من فرزند تو حسین هستم ، با من سخن بگوی ، پیش از آنکه قلبم بشکافد ومرگم فرا رسد.
   براستی چه کسی خواهد فهمید که چه آتشی آن شب، قلب مولا را می گداخت و چه کسی  خواهد فهمید که ناله های بی صدای زینب(س)، چه حرارتی را آن شب به دورترین کهکشان ها می کشاند.
  على (ع)، شبانگاه پیکر پاک فاطمه (س) را غسل داد.  تنى چند از پاک مردان و رازداران اهل بیت؛ چون سلمان فارسى، مقداد، ابوذر، عمار و حذیفه، عبدالله بن مسعود ، عباس و عقیل همراه حسن و حسین و على (علیهم السلام) بر پیکر دختر پیغمبرنماز گزاردند.
  شبانه فاطمه (س) رادفن کردند، على (ع) او را بخاک سپرد و اجازه نداد تا ابوبکر بر جنازه او حاضر شود. على (ع) جایگاه زهرا (س) را با زمین یکسان ساخت تا مزارش شناخته نشود و به روایتى صورت چند قبر بنا کرد تا مزار واقعى مخفى بماند.
چرا حضرت فاطمه زهرا (ع) مایل نبود دشمنانش در مراسم تجهیز و دفنش شرکت کنند؟
از سوی حکومت ستمگرظلمهای فراوانی بر دخت گرامی پیامبر اکرم (ص) وارد آمد.چنانکه حضرت فاطمه زهرا در یورش دژخیمان حکومت غاصب به خانه اش، به گونه ای میان درو دیوار فشرده شد که علاوه بر وارد آمدن صدمات سخت بر وجود گرانمایه اش، جنین وی نیز سقط گردید و تازیان های بیدادی که بر پیکر مبارکش فرود آمد ،بدنش را مجروح و خون آلود ساخت و آثار عمیقی بر بدن آن نازنین بر جای نهاد.
ستم، خشونت و مواضع نا جوانمردانه برخی از مسلمان نما ها موجب گردید تا زهرای اطهر اینگونه وصیت نمایند: "علی جان خودت مرا غسل بده و شبانه مرا دفن کن. نمی خواهم کسانی که به من ظلم کرده اند در تشییع جنازه من شرکت کنند."
شهید مطهری در سخنانی در باره وصیت حضرت زهرا(س) میگوید:"تاریخ همیشه لوث است.افرادی جنایتی مرتکب می شوند و بعد خودشان در قیافه یک دلسوز ظاهر می شوند برای اینکه تاریخ را لوث کنند،عین کاری که مامون کرد. امام رضا (ع) را شهید می کند بعد خودش بیش از همه مشت به سرش می زند و فریاد می کند و مرثیه سرایی می نماید و تاریخ را در ابهام باقی گذاشته که عده ای نمی توانند باور کنند که مامون بوده است که امام رضا (ع) را شهید کرده است. این لوث تاریخ است.زهرا (ع) برای اینکه تاریخ لوث نشود،فرمود: مرا شب دفن کن، لا اقل این علامت استفهام در تاریخ بماند. پیغمبر یک دختر که بیشتر نداشت ،چرا باید این یک دختر شبانه دفن شود و چرا باید قبرش مجهول بماند؟این بزرگ ترین سیاستی است که زهرای مرضیه (ع)اعمال کرد که این در را روی تاریخ باز بگذارد که بعد از هزار سال هم که شده بیایند بگویند: از چه رو باید پاره تن مصطفی مخفیانه دفن شود و قبرش با زمین هموار گردد. تاریخ بگوید:سبحان الله چرا دختر پیغمبر را در شب دفن بکنند ؟مگر تششیع جنازه یک امر مستحبی نیست ،آن هم مستحب موکد و آن هم تشییع جنازه دختر پیغمبر ؟چرا باید افرادی معدود به او نماز بخوانند ؟و چرا اصلا محل قبرش مجهول بماند وکسی نداند زهرا(ع)را در کجا دفن کرده اند."